Agenda
Iedere zondag eredienst 10.30 uur
In de rustgevende ruimte van het sfeervolle gebouw kun je een bijzondere ervaring beleven: een kerkdienst. De stilte van de zondagochtend helpt daarbij. In ons ‘huis voor de ziel’ kom je tot jezelf en stel je je open voor een ontmoeting met de Eeuwige. Je kunt een kaarsje opsteken, bidden, zingen, muziek luisteren en horen hoe de voorganger een bijbelverhaal uitlegt en vertaalt naar het leven van alledag.
De eredienst duurt een uur. Na afloop ben je welkom in de gemeentezaal voor koffie, thee of limonade.
Bezoekers zijn zonder restricties welkom. De toegang is vrij. Aanmelding is niet nodig.
Diensten zijn desgewenst ook te volgen via internet: zie Agenda.
Voor het rooster van alle kerkdiensten in heel Den Haag: klik hier.
‘Geen woord gehoord dat iets weg heeft van de missie van Jezus’
De komst van een nieuw kabinet heeft ook woorden gekregen in de kerkdienst van 23 juni.
Ds. Bert Kuipers in zijn preek: ‘Delen is vervangen door nemen, ‘ons’ door ‘mijn’, diaconia door trots’.
Ouderling-diaken Pieter van den Broek in de voorbeden: ‘U bent de Weg, de Waarheid en het Leven. Maar wat moeten we doen als onze leiders de waarheid met voeten treden, recht praten wat krom is?’
Voor de volledige teksten: klik hier.
Haagse kerken pakken weer uit met Zomerstek
Ook deze zomer is er weer ‘Zomerstek’, een bonte verzameling van ontspannende, culturele en andere activiteiten in juli en augustus in verscheidene Haagse kerken. De toegang is meestal gratis. Zomerstek is een activiteit van Stek, stichting Stad en kerk, de uitvoeringsorganisatie van de Haagse protestantse diaconie. Een grote stapel brochures van Zomerstek ligt op de balie in de kerk.
Transitie van wijkkerk naar stedelijke keuzekerk
De Maranathakerk, kleinschalig en herkenbaar
In Den Haag neemt de Maranathakerk in de wijk Duinoord een eigen plaats in. Met Pinksteren heeft de gemeente haar 75-jarig bestaan gevierd.
Vier belangrijke ontwikkelingen in de recente historie maken dat de Maranathakerk de toekomst met vertrouwen tegemoet ziet.
Lees hier het jubileumartikel. (Een versie van dit artikel is gepubliceerd in maandblad Kerk in Den Haag, mei/juni 2024.)
Ook het AD/Haagsche Courant heeft aandacht aan het jubileum besteed. Lees hier het artikel, gepubliceerd op 14 mei.
Lees hier de jubileumpreek van ds. Mark van der Laan, ’75 jaar Maranathakerk’, op de ochtend van Pinksteren, zondag 19 mei.
Even voorstellen: Annelies
‘Hier leer je hoe je milder in de wereld kunt staan’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Annelies: ‘Voor mijn werk bij de rijksoverheid ben ik van Amsterdam naar Den Haag verhuisd. Ik woon in Duindorp. Dat is een prachtige wijk, pal achter de duinen. Daar kan Amsterdam niet aan tippen. Ik heb ook in het buitenland gewoond, onder andere in West en Centraal Afrika en de Balkan.
Ik ben geboren in een dorp in de Alblasserwaard. Ik kwam er ook in de kerk. Daar bewaar ik goede herinneringen aan. Toen mijn zoontje werd geboren en ik naar Den Haag ging, ben ik een kerk gaan zoeken, omdat ik het belangrijk vind dat hij zich deel voelt van een oprechte gemeenschap waar ruimte is voor diepgang en spiritualiteit. Ik heb her en der rondgevraagd en ben op internet gaan zoeken: wat zit er in de buurt? Ik was van plan een aantal kerken een voor een af te gaan. Nou, de eerste op mijn lijstje was de Maranathakerk en daar ben ik gebleven.
Een kerk is voor mij een plaats om je te oefenen in dankbaarheid en om te leren om milder in de wereld te staan. Meestal pikken we op hoe slecht mensen wel niet kunnen zijn. Dan kun je cynisch worden en dat gebeurt ook vaak. Maar de kerk helpt me daar uit te stappen. Dat helpt me om te zien dat iedereen compassie verdient.
In de Maranathakerk merk ik dat iedereen echt gezien wordt. Dat vind ik heel bijzonder. Er is ruimte voor iedereen’.
(Gepubliceerd in Berichten, januari 2024.)
Even voorstellen: Leni van der Hout
‘Opvallend, hoe snel je hier contact met anderen maakt’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Leni van der Hout: ´Mijn ouders zijn uit Rotterdam naar Den Haag gekomen. Ik ben geboren in de bekende kraamkliniek in Scheveningen. Toen we trouwden, ben ik in het Statenkwartier gaan wonen en ik ben daar altijd gebleven. Een heerlijke buurt.
Ik heb gewerkt als directiesecretaresse op het ministerie van Landbouw. Het aardige is dat ik nog steeds contact heb met mijn oud-collega´s. Geregeld zijn er activiteiten van gepensioneerde medewerkers.
Ik ben altijd lid geweest van de Zorgvlietkerk. Later kwam ik ook in de Maranathakerk. Vanuit deze kerk is ook mijn man begraven, al weer twintig jaar geleden. Toen de Zorgvlietkerk werd gesloten, heb ik een tijdje her en der gekerkt, onder andere een paar jaar in het ziekenhuis Rozenburg, waar ik vrijwilligerswerk deed. Sinds een half jaar kom ik weer in de Maranathakerk. Ik vind het hier prettig. Het is opvallend hoe snel je hier contact maakt met anderen. Dat gaat vanzelf. Voor mij is de zondagochtend nu een vast element in de week geworden. De preken, de muziek, ik heb het gevoel dat ik terug ben bij mijn wortels. Een fijn gevoel. Alleen zijn in het Liedboek sommige melodieën en teksten net iets anders geworden dan ik vroeger geleerd heb. Dat is even wennen, maar je blijft er scherp door.’
(Gepubliceerd in Berichten, december 2023.)
Even voorstellen: Antoon Vergroesen
‘Voor elkaar iets betekenen, dat is het mooie van een kerk’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Antoon Vergroesen: ´Ik ben een echte Haagse stadsjongen, opgegroeid in Scheveningen en het Staten-kwartier. In Utrecht en Wageningen heb ik gestudeerd, geografie en tropische landbouw. Daarna heb ik dertig jaar in het buitenland gewerkt: Filippijnen, Indonesië, Kenia, Tanzania, Australië. Sinds een paar jaar ben ik met pensioen en terug in Den Haag. Nou, dat heb ik wel moeten verwerken. Als je zo lang bent weggeweest heb je geen thuisbasis meer. Ik ben nu nog actief voor PUM, een organisatie die gepensioneerden op vrijwillige basis uitzendt naar het buitenland om daar kleinere ondernemingen te ondersteunen. Dat geeft me veel voldoening. Ik kom uit een gezin met acht broers en zussen. We zijn rooms-katholiek gedoopt maar breed christelijk opgevoed, ook met aandacht voor de vredesbeweging. Het woord Maranathakerk viel thuis vaak. Dat kwam doordat mijn ouders hier regelmatig kerkten. Dominee Van der Zee, die een grote reputatie had, hield verder interessante bijbellezingen, waar mijn ouders ook heen gingen. Opvallend was dat hij veel aandacht had voor Israël, voor zowel de bijbelse geschiedenis als het moderne Israël met de Palestijnen als buur. Het heeft mij aangezet om later zelf Israël te bezoeken. Het is dus niet onlogisch dat ik, terug in Den Haag, de Maranathakerk heb opgezocht. Hier voel ik me inmiddels thuis. Ik wil weer tussen de mensen komen en als het lukt ook vrijwilligerswerk doen. Voor elkaar iets kunnen betekenen, dat is een mooie functie voor een kerk als deze die zo sterk in de buurt geworteld is.
Ook op zondag kom ik hier graag. Heerlijk dat alle teksten en liederen in het Nederlands zijn. Het Latijn van de katholieken begon me steeds meer tegen te staan. Luther heeft toch niet voor niets de volkstaal in de kerk gebracht?
Wat ik in Afrika en Azië heb geleerd, en wat ook voor Nederlandse verhoudingen steeds belangrijk wordt, is dat verschillende groepen elkaar in de praktijk heel goed kunnen verdragen. In Tanzania is de helft christen, de helft moslim. Nou, dat betekent dat je er op vrijdagmiddag geen vergadering moet beleggen. Als ik nu lees dat mensen die Ali heten hier niet eens voor een sollicitatiegesprek worden uitgenodigd, dat is toch vreselijk?
Mijn terugkeer betekent dat ik me weer moet leren aanpassen aan mijn eigen stad. Den Haag lijkt me ruwer geworden, en tegelijk kosmopolitischer. Nou ja, je hoort mij niet klagen. Ik probeer er wat van te maken.’
(Gepubliceerd in Berichten, november 2023.)
Even voorstellen: Menno Horning
’Een kerk waar je op adem kunt komen is een grote luxe’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Menno Horning: ‘Ik heb werktuigbouw en bedrijfskunde gestudeerd en heb gewerkt bij de Nationale Investerings Bank en het ministerie van Economische Zaken. Energiepolitiek, innovatie, dat soort zaken. Vier jaar heb ik voor het ministerie op de ambassade in Duitsland gewerkt, begin jaren negentig, net toen de Muur gevallen was. Ik heb in die tijd met eigen ogen gezien wat er gebeurt in een land zoals de DDR, waar repressie het leven had beheerst. De leiding hield iedereen in de gaten, alle creativiteit werd gesmoord.
Voor iedere organisatie, groot of klein, geldt dat ze het beste functioneert als er maximale ontspanning is en iedereen om zijn of haar kwaliteiten wordt gewaardeerd. Dat geldt net zo goed voor een kerk.
Na terugkomst in Den Haag zijn we in het Statenkwartier gaan wonen en lid geworden van de Zorgvlietkerk. Toen deze kerk werd gesloten, zijn we een tijdje zoekend geweest. Meegaan met de voorgestelde schaalvergroting, daar zagen we tegen op. Uiteindelijk zijn we lid geworden van de Maranathakerk. Beide kerken zijn vergelijkbaar, qua grootte en ook wat stijl betreft.
Ik waardeer de Maranathakerk om de weldadige sfeer van een kleinere geloofsgemeenschap. Je kent elkaar. Alles werkt mee: een plezierig gebouw, een jonge predikant, verzorgde diensten met een goede verkondiging, uitstekende muziek en een stimulerende verbinding tussen het evangelie en de maatschappij.
Veel mensen lopen dagelijks in een tredmolen. Een kerk als deze, met haar uitgesproken identiteit, biedt bezoekers de ruimte om vrijheid van denken te ervaren. Een kerk als plaats van bezinning waar je op adem kunt komen, dat is toch een grote luxe.’
(Gepubliceerd in Berichten, oktober 2023.)
Even voorstellen: Oelvy Orie
‘Een intieme, gemoedelijke gemeenschap’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Oelvy Orie: ‘Mijn voornaam komt van Olivia, de kraamzuster in het ziekenhuis in Paramaribo die geholpen heeft bij mijn geboorte. Ze was een non, een religieuze, en het was gewoonte dat deze vrouwen de moeders vroegen de baby hun naam te geven. Helaas heb ik nooit meer contact met mijn naamgeefster gehad.
Mijn ouders waren moslims. Traditioneel, vijf keer per dag bidden. Maar ze hebben me naar een rooms-katholieke school gestuurd en met mijn protestantse buurmeisjes ging ik mee naar hun kerk. Mijn ouders vonden dat goed. Als middenstanders waren ze ruimdenkend. Mijn vader was kleermaker en in de winkel kwamen klanten van allerlei soort. God is overal, zeiden ze. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit samen met hen naar de moskee ben geweest. Ze lieten me vrij en hebben me nooit gedwongen voor iets te kiezen. Dwang, dat is zonde, zeiden ze.
Als je maar blijft geloven, was hun leefregel. Nou, dat heb ik gedaan.
Op mijn zeventiende ben ik naar Den Haag gekomen. In De Posthoorn spelde ik de personeelsadvertenties. Wat een banen! Welgeteld vierendertig jaar heb ik gewerkt bij wat eerst de Postcheque- en Girodienst heette, aan het Spaarneplein. Later is dat de Postbank en nog later de ING geworden. Een fijne werkomgeving, aardige collega’s. We waren als broers en zussen van elkaar.
Van Den Haag ben ik echt gaan houden. Een mooie, groene stad. Dat komt goed uit, want ik houd van wandelen.
De Maranathakerk heb ik ontdekt via de maandelijkse koffieconcerten op woensdag. Ook de gemeentemaaltijden heb ik bezocht. Ik ben deze kerk gaan waarderen vanwege de gastvrijheid die ze uitstraalt en die ik zelf ook ondervind. Het is een intieme, gemoedelijke gemeenschap. Ook op zondag kom ik hier graag. De kerkdiensten zetten me aan het denken. Ze raken me. Iedere keer neem ik iets mee: een gedachte, een ervaring. En ik kom natuurlijk voor de muziek. Van muziek wordt een mens toch blij! Dankzij mijn man bezoek ik ook nog wel eens een katholieke kerk, maar nergens wordt zoveel gezongen, en met zoveel plezier, als bij protestanten.’
(Gepubliceerd in Berichten, september 2023)
Klik hier om uw eigen tekst toe te voegen
Even voorstellen: Jos Boel
‘Ik vind hier rust en ruimte’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Jos Boel: ‘Ik ben kapper, van vrouwen en mannen. Begin dit jaar ben ik gestopt. Dit werk brengt met zich mee dat je veel mooie en ook aangrijpende, persoonlijke verhalen hoort. Ik denk erover een aantal te publiceren. Als je niet goed kunt communiceren en alleen maar knipt, is het een saai beroep. Maar als je goed kunt luisteren, en dat probeer ik, dan is het prachtig werk. Ik heb me voor mijn uiteenlopende cliënten altijd een soort zielenherder gevoeld.
Ik kan van mezelf zeggen dat ik religieus ben vanaf mijn geboorte. Ik herinner me een ervaring in familiekring, ik moet toen vijf geweest zijn, dat in de tuin van mijn grootouders een gevoel van vrede over me neerdaalde. Ja, dacht ik, er is meer tussen hemel en aarde. Mijn moeder heeft toen een besluit genomen dat ik achteraf wijs kan noemen. Ik duw je niet een bepaalde richting op, zei ze. Als je volwassen bent, zoek je zelf maar uit wat je wilt. Of je bij een kerk wil horen of niet. Heel verstandig van haar, want het woord ‘moeten’ heeft me nooit aangesproken.
Ik heb mijn hele leven regelmatig een kerk bezocht, dat wil zeggen met hoogtijdagen. Ik leef vooral met de kerstgedachte, de weken van advent die daaraan vooraf gaan. Zo’n reis van voorbereiding maak ik van begin tot einde mee.
Nog niet zo lang geleden hoorde ik midden in de week een innerlijke stem: ik ga zondag eens naar de kerk. Maar welke? Mijn buurvrouw Ans Fens heeft me toen geadviseerd naar de Maranathakerk te gaan. Die eerste keer heeft me goed gedaan. Ik vind hier rust en ruimte. Het is de open sfeer die een gevoel van verbondenheid met anderen geeft. Ik ervaar hier ook bemoediging. Ik ben blij dat ik hier ben terecht gekomen. Ik verwacht dat ik hier echt mijn plaats vind en me ook meer voor de kerk kan inzetten.’
(Gepubliceerd in Berichten, juli-augustus 2023.)
Even voorstellen: Lieuwe de Jong
‘Ieder kind moet muziekles kunnen krijgen’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Lieuwe de Jong: ‘Mijn ouders komen uit Leeuwarden en zijn na de oorlog naar Den Haag verhuisd. Mijn vader werd vakbondsbestuurder, bij de Nederlandse Christelijke Bond voor Overheidspersoneel. Ik herinner me als kind dat in onze straat, de Druivenstraat, de eerste auto verscheen, een zwarte Citroën. Ik zie hem nog staan. De gereformeerde Petrakerk aan de Albardastraat was onze kerk. We zaten daar met onder anderen de bekende familie Kuitert, die in de Appelstraat woonde.
We vormden een muzikaal gezin. Mijn moeder had een mooie sopraanstem. Ze zong in een koor, Asaf. Mijn vader speelde harmonium. ’s Zondags na de kerkdienst zongen we met elkaar. Toen is mijn gevoeligheid voor klank ontstaan. Mijn muzikale vorming is vervolgens breed geweest: orgelles van Gerard Akkerhuis in de Nieuwe Kerk, zingen in het Haags Bachkoor, orgelstudent aan het Conservatorium, later nog zangstudie. Ik ben docent geworden aan het Koorenhuis, het Haags Centrum voor Kunst en Cultuur. Ook was ik er huisfotograaf. In de Bosbeskapel ben ik twintig jaar cantor-organist geweest.
Het is van belang dat alle kinderen muziekles krijgen. Muziek maken is een prachtige combinatie van denken en doen. De bekende neuroloog Erik Scherder wijst erop dat muziek maken voor betere verbindingen in de hersenen zorgt. Kinderen die aan muziek doen, presteren ook beter in andere vakken. Jammer genoeg heeft de VVD-staatssecretaris van cultuur Halbe Zijlstra jaren geleden sterk bezuinigd op cultuur. Het muziekonderwijs op scholen is toen praktisch afgebroken. Nu wordt het weer enigszins opgebouwd.
In de Maranathakerk speel ik regelmatig sinds de pensionering van Arie Eikelboom, tien jaar geleden. Ik ben ook gemeentelid geworden. Ik kom hier graag, voel me er thuis. Mooi gebouw ook. Ik vind wel dat de orgelzolder erg rommelig is. Al die opgestapelde dozen en gordijntjes. Chaos heeft nadelige invloed op je denken, terwijl orgel spelen juist het scheppen van orde is. In de kerkdiensten stoor ik me soms aan de lange lijst van mededelingen die worden voorgelezen. Die halen de vaart uit de liturgie. Terwijl alles zwart op op wit op de Orde van Dienst staat. Inkorten of afschaffen dus. In de inleiding van de voorbeden kun je zeggen waar de bloemen heengaan.
Ik componeer ook. Sommige melodieën in het Liedboek vind ik erg hoekig. Een melodie moet een eigen verhaal vertellen. Bij enkele liederen heb ik daarom een nieuwe melodie gemaakt, op de bestaande tekst. Ik hoop binnenkort een paar van mijn bewerkingen te laten horen.’
(Gepubliceerd in Berichten, mei-juni 2023.)
Even voorstellen: Tim de Gelder
‘Deze kerk is net een warm bad’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Tim de Gelder: ‘Van huis uit ben ik banketbakker en kok. Op school leerde ik prachtige taarten en suikerwerken maken. Daarna heb ik bij de beroemde lunchroom Krul in de Hoogstraat gewerkt. In de keuken verdrongen we ons om een glimp op te vangen van koningin Juliana en de jonge Beatrix die er thee kwamen drinken. Omdat ik last kreeg van een vervelende beroepsziekte – eczeem aan mijn handen – moest ik al na een paar jaar iets anders gaan doen. Dat werd uiteindelijk de rijksoverheid. Bij Volkshuisvesting heb ik op de afdeling gewerkt die de huursubsidies regelde, en later kwam ik terecht op het bedrijfsbureau. Toen het ministerie van Vrom in 2010 werd opgeheven, heb ik ongeveer als laatste er het licht uitgedaan.
In mijn jeugd gingen we naar de Westduinkerk aan de Fahrenheitstraat; waar nu de Albert Heijn zit. Het was een grote gereformeerde kerk, met voorgangers die van wanten wisten. Ik herinner me een dienst toen er plotseling een geweldige onweersbui losbarstte. De dominee zei: ‘Als God spreekt, houd ik mijn mond’. En hij zweeg, wel vijf minuten lang. Daar zat je dan. Alleen de organist speelde door, ‘Ruwe stormen mogen woeden’.|
Twee eigenschappen heb ik in mijn leven altijd gekoesterd, mijn voorliefde voor antiek en mooie dingen, en een zekere handelsgeest. Als leerling op de koksschool verkocht ik al aan familie de puddinkjes en taarten die ik had gemaakt. En ik had geluk dat ik het huis moest uitruimen van een verre, sjieke tante van ons die in Brussel woonde. Sindsdien speur ik altijd naar handel. Nog steeds. In het weekeinde van 20 mei sta ik weer met een kraam op de antiekmarkt aan het Lange Voorhout.
Dankzij Lex Kerkstra, die ik nog ken van de lagere school en die coördinator is van de PIGL, de groep Indische mensen die haar wekelijkse bijeenkomsten in de Maranathakerk houdt, ben ik hier terecht gekomen. Sinds een paar jaar woon ik in de kosterswoning. Op zondag help ik mee bij de diensten. Ik luid de klok, collecteer en heet de bezoekers welkom. Als iemand klaagt over de kou, maak ik een grapje: ‘Het Woord houdt je wel warm’. De kerk is nog altijd belangrijk voor me, en ik ben van de Maranathakerk gaan houden. Allemaal aardige mensen. Net een warm bad. Dat klinkt overdreven, maar het is wel zo.’
(Gepubliceerd in Berichten, april 2023.)
Even voorstellen: Sander van der Eijk
‘Een kerk met een regenboogvlag, geweldig’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Sander van der Eijk: ‘Het was anderhalf jaar geleden, coronapandemie. Ik ging wel eens naar de Kloosterkerk, maar daar je moest je inloten om een dienst te kunnen bijwonen. Op een zondag dat ik niet was ingeloot, had ik er spontaan behoefte aan om naar de kerk te gaan. Gewoon mensen ontmoeten. Ik woon alleen en met collega’s op het werk had je in die tijd slechts contact via een scherm, allemaal pratende postzegels. Ik ben toen naar de Maranathakerk gegaan en dat is me goed bevallen.
Mijn vader is emeritus predikant. Ik ben opgegroeid in Amersfoort. Onze kerk, de Bergkerk, was een landelijk bekende broedplaats van liturgische vernieuwing. Diezelfde sfeer ervaar ik hier. Toegankelijk, prettig, laagdrempelig, de gemeente draagt de liturgie. Ik voelde me hier direct thuis.
Ik ben inmiddels bestuurslid van de stichting Steunfonds Maranathakerk. Verder verzorg ik regelmatig in de dienst de voorbeden. Ik merk dat het voorbereiden daarvan al een bijzondere ervaring is. Ze trekken me een spirituele kant op, heel praktisch, die ik tot nu toe nog niet erg had aangesproken. Het nadenken over de voorbeden, de onderwerpen, de formuleringen, dat is een soort vooruit bidden.
Ik woon al jaren in Den Haag en heb mijn draai hier wel gevonden. Ik werk bij de Raad voor Cultuur, een adviesorgaan voor de regering. In mijn vrije tijd ben ik onder andere voorzitter van de stichting Internationaal Homomonument, dat is de blauw-roze sculptuur met grote gedraaide bladen aan de Koekamp bij het Centraal Station.
Ook vanwege de homovriendelijkheid voel ik me thuis in de Maranathakerk. Toen ik hoorde dat tijdens de ophef over de Nashville-verklaring hier op het pleintje een regenboogvlag was opgehangen, dacht ik: geweldig! Ik vind wel dat de landelijke Protestantse Kerk zich principiëler moet uitspreken als het om discriminatie van lhbtiq+-mensen gaat. Altijd dat begrip voor bezwaarden. Het heeft er mede voor gezorgd dat ik me lange tijd niet echt welkom voelde bij de PKN.’
(Gepubliceerd in Berichten, maart 2023.)
Even voorstellen: Frank Wisse
‘Ik hoor hier bij de inventaris’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Frank Wisse: ‘Ik ben geboren en getogen Hagenaar, net als mijn ouders. Ik heb altijd bij een bank gewerkt, op het grote kantoor van de ABN op de hoek van de Kneuterdijk en de Lange Vijverberg. Buitenlands betalingsverkeer, dat was mijn afdeling. De sfeer was er altijd goed, niet zo vormelijk als bij de concurrentie. Uiteindelijk kon ik bij een reorganisatie er met een vertrekpremie uit. Daarna heb ik nog een tijdje in een hobbywinkel gewerkt.
We waren thuis rooms-katholiek. Als kind en puber heb ik alle rituelen meegemaakt: doop, eerste communie, vormsel, hernieuwing van de doopbelofte. We gingen naar de kerk aan de Leyweg, later naar de Sportlaan en de Kamperfoeliestraat. Maar geleidelijk aan is de kerk uit beeld geraakt.
Via mijn nichtje, dat in het koor zong, ben ik in de Maranathakerk terechtgekomen. Eerst alleen bij de buurtkoffie op woensdag. Later hielp ik ook mee bij de gemeentemaaltijd. Sinds mijn vrouw Joke overleden is, nu twee jaar geleden, kom ik hier vaker, ook op zondag. Ik doe hier van alles. Ik hoor zogezegd bij de inventaris.
De Maranathakerk is voor mij belangrijk. Ik ervaar de mensen hier als één grote familie. De dominees op zondag vind ik inspirerend, de muziek is mooi. Onlangs ben ik zelfs officieel lid van de Protestantse Kerk geworden, dooplid heet dat. Ik zou nog verder kunnen gaan en belijdenis doen, maar dat hoeft voor mij niet. Volgens mij ben ik al christelijk genoeg.’
(Gepubliceerd in Berichten, februari 2023.)
Even voorstellen: Henk en Lani Wagenaar
‘We ervaren hier sympathie en harmonie’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Henk Wagenaar: ‘Ik kom uit een hervormd gezin, mijn grootvader was luthers. Ik heb op handelskantoren gewerkt, later op het ministerie van Verkeer en Waterstaat, op de afdeling die het vervoer van gevaarlijke stoffen controleerde.’
Lani Wagenaar: ‘Ik ben boekhoudster geweest.’
Beiden: ‘Vroeger gingen we als vanzelfsprekend met onze (schoon)ouders naar de kerk. Na hun overlijden is de kerkgang in het slop geraakt. Maar op een goed moment begon het toch te kriebelen. De kerk werd weer belangrijk.
We (her)ontdekten het bestaan van de Maranathakerk, waar onze vrienden Ruud en Esther Condé zijn getrouwd. Daarbij de vriendelijke aanvangstijd van de diensten, half elf. We moeten zeggen dat de kennismaking, nu zes jaar geleden, ons goed is bevallen.Zoals ook anderen zullen zeggen is het de combinatie die ons hier aanspreekt: de diensten ademen een weldadige rust, en daarnaast genieten we van het sfeervolle gebouw. En van de warme contacten die we hebben opgebouwd. We zijn ook bij de PIGL gegaan, de stichting Protestants Indisch Geestelijk Leven, die op dinsdagochtend bijeenkomsten houdt, een soort gemoedelijke kerkdiensten met veel gezelligheid en muziek.
We hebben inmiddels in de Maranathakerk onze draai gevonden. Sympathie en harmonie, zo zou ik willen omschrijven wat we hier ervaren. Wat ik in de kerk het belangrijkste vind? Zingen. Zingen is eer bewijzen aan mijn Schepper. Ik geloof en daarom zing ik.’
(Gepubliceerd in Berichten, januari 2023.)
Even voorstellen: Nelly van der Gaag
‘Zingen is het fijnste wat je kunt doen’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Nelly van der Gaag: ‘Ik ben geboren in Rotterdam en heb ook een tijd in Groningen gewoond. Toen ik in Den Haag kwam, ben ik lid geworden van de Zorgvlietkerk in het Statenkwartier. Nadat die kerk gesloten was, ben ik lid geworden van de Maranathakerk.
Mijn ouders waren lid van een heel strenge kerk, een afsplitsing van de Christelijke Gereformeerde Kerk. Iedereen lette daar op elkaar: op elkaars gepraat, gewaad, gelaat en daad. Vrienden zeiden: als je eenmaal op jezelf woont, ga je nooit meer naar de kerk. Nou, dacht ik, daar ben ik zelf bij. Ik ben gelovig gebleven, en daar hoort ook een kerk bij.
Ik heb een lange weg afgelegd, maar hier voel ik me hardstikke thuis. Je merkt dat de mensen hier oog voor elkaar hebben. Iedereen hoort er zonder meer bij. Vergeleken met andere kerken vind ik het een verademing. Hier kun je vrij ademen. De eenvoud van alles spreekt me ook aan.
Zingen vind ik het fijnste wat je kunt doen. Jaren lang ben ik alleen voor het zingen naar de kerk gegaan. Maar dat is wel veranderd.
(Gepubliceerd in Berichten, december 2022.)
Even voorstellen: Harma van der Heide
‘Ik zou graag een kerkdienst in het Nedersaksisch organiseren’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Harma van der Heide: ‘Ik ben bij de Maranathakerk gekomen toen de Bethelkapel sloot. Ik voelde me hier direct thuis: een warm bad. Er is oog voor nieuwelingen. Zo ben ik ook gezien. De zondagse kerkdienst doet me goed. Ik kom altijd weer goedgemutst thuis.
Ik kom uit Hoogkerk, Groningen. Op zondag met het hele gezin naar de gereformeerde kerk. Ik bewaar daar goede herinneringen aan. Twee kilometer lopen, bekenden die je tegen komt die de andere kant opgaan, en in de kerk de sfeer van muziek en zingen, pepermuntjes onder de preek. Ik kon goed stilzitten, kreeg daar zelfs complimenten voor. Ik heb op een meisjeskoor gezeten en rond mijn twintigste op een gospelkoor.
Ik ben jurist geworden en heb aanvankelijk bij de overheid gewerkt: medewerker bezwaar en beroep bij de arbeidsvoorzieningsorganisatie (het huidige UWV), gerechtssecretaris bij de Haagse rechtbank, banen bij de Raad van State en de Centrale Raad van Beroep.
Twaalf jaar geleden ben ik sociaal advocaat geworden. Ik kom op voor mensen die het in het leven niet zo goed getroffen hebben. Dat heb ik van mijn ouders geleerd. Bij ons thuis leek het soms net een zoete inval. Helaas is de sociale advocatuur niet meer erg in trek. Studenten zoeken liever een baan met glamour aan de Amsterdamse Zuidas.
Ik houd van de Nedersaksische taal waarvan het Gronings onderdeel is. Andere accenten worden gesproken in Drenthe, Salland, Twente en de Achterhoek. Ieder mens komt ergens vandaan en waarom zou je dat niet laten horen? In emotionele momenten val je snel terug op je moedertaal. Om die reden zou ik in de Maranathakerk graag eens een Nedersaksische kerkdienst organiseren. Er wonen zoveel mensen uit Noord- en Oost-Nederland in deze regio. Ook onze nieuwe dominee. Dus wie weet.’
(Gepubliceerd in Berichten, november 2022.)
Even voorstellen: Henk Teutscher
‘Met zorg en liefde voor elkaar kom je het verst’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Henk Teutscher: ‘Op mijn twaalfde maakte ik al kennis met de Maranathakerk. Toen ik bij een oom en tante in Amstelveen logeerde, zong daar op een zondag Adriaan Schuurman met zijn Maranathakerkkoor in de Kruiskerk.
Na afloop ging bij hen thuis de muziek verder. Wat een plezier was dat. Die logeerpartij heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik hoor nog zijn zachte stem en zijn manier van spreken.|
Zo’n tien jaar geleden ben ik in Den Haag komen wonen, ik hopte van kamer naar kamer. Ik zocht ook een kerk. Toen heb ik toevallig de Maranathakerk ontdekt. Ik liep er zo tegenaan. Het was een soort bevrijdend gevoel, herinner ik me. Het voelde aangenaam. Veel dingen in mijn leven die me belemmerden, die me als het ware in een klem hielden, losten vanzelf op. Ik kreeg nieuwe energie, een nieuwe kijk op het leven, waardoor de toekomst me weer toelachte. Hoe dat kwam? Door de hele sfeer die ik hier ervoer, de liturgie, de muziek, alles bracht me een geestelijke rust.
De verzelfstandiging van de Maranathakerk, na de moeizame jaren van Den Haag-West, heeft me geleerd dat je met de weg van de geleidelijkheid het verste komt. Mensen moeten zelf ontdekken dat een uitgestippelde koers toch niet de juiste is. Mijn geduld werd aanvankelijk flink op de proef gesteld – in het bedrijfsleven was ik gewend snel te handelen – maar de aangename warmte die ik hier ondervonden heb, heeft me ervan overtuigd dat je met zorg en liefde voor elkaar het verste komt.
Ik gun iedere kerk een periode van bezinning waarin je met elkaar te rade gaat over de toekomst. Bij mij overheerst nu opluchting, blijdschap. Ik voel me thuis in deze levendige gemeente, waarin iedereen met al zijn en haar verschillen en eigenaardigheden zo mooi past als de stukjes van een legpuzzel. Hier kun je tot jezelf komen, zoals God ieder mens bedoeld heeft. Eigenlijk is de kerk nooit een doel, eerder een middel.’
(Gepubliceerd in Berichten, oktober 2022.)
Even voorstellen: Ineke Leyenaar
‘Er is hier van alles te beleven’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Ineke Leyenaar: ‘Na mijn schooltijd heb ik de bekende secretaresseopleiding van Schoevers gedaan, waardoor ik een aantal talen goed spreek. Daardoor kon ik gaan werken op het Nederlandse consulaat in Kabul, Afghanistan. Dat was nog in de tijd dat vrolijk uitgedoste hippies er naar toe liftten. Het was een onvergetelijke periode in een prachtig land. Later ben ik naar Europa teruggekeerd, ik heb jaren in Keulen gewoond.
Uiteindelijk ben ik met drie kinderen in Den Haag gaan wonen, de stad waar ik ook opgegroeid was. Ik ben danslerares geworden.
Van mijn moeder en een tante hoorde ik van de gemeentemaaltijden in de Maranathakerk. Mijn moeder was een beetje met het geloof opgevoed. Zo ben ik hier terecht gekomen.
De kerk is voor mij belangrijk. Meestal ga ik ook op zondag. Dat verhaal van Jezus blijft me fascineren. Het is een hoopvol verhaal. Ik ga altijd weer met een blij gevoel naar huis. En de muziek die ik in de kerk hoor, daar kan ik ook van genieten. Tijdens de diensten en ook op concerten.
Gek genoeg ben ik geen lezer. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit één zin in de bijbel gelezen. Maar horen doe ik als de beste. Ik hoor nog een vlieg op de muur. Daarom voel ik me zo thuis in de Maranathakerk. Als ik om me heen kijk, is er van alles te beleven.’
(Gepubliceerd in Berichten, september 2022.)
Even voorstellen: Joop van Aalsburg
‘Ik vertaal de preek woord voor woord in het Frans’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Joop van Aalsburg: ‘Ik kom uit Gorkum. In mijn jeugd ging ik altijd naar de kerk. Ik was zelfs voorzitter van de jongelingsvereniging, zoals die toen bestond. Voor mijn werk heb ik altijd in het onderwijs gewerkt, leraar Engels en Nederlands.
De kerk heb ik helemaal losgelaten toen ik trouwde. Mijn vrouw was atheïste, de kerk vond ze maar niks. Mede dankzij haar werd ik een natuurmens. ’s Winters woonden we in Den Haag, ’s zomers gingen we naar ons huis in Frankrijk. Zo heb ik veertig jaar een fijn leven geleid. Helaas is ze overleden. Niet lang na haar dood had ik het geluk in Frankrijk een andere vrouw te leren kennen. Zij was protestant en zij heeft me weer meegenomen naar de kerk. Dat was in Rambouillet, bij Parijs, ik weet het nog goed.
Helaas is ook zij overleden. Drie jaar geleden heb ik mijn huis in Frankrijk verkocht en ben ik definitief teruggekeerd naar Den Haag. Toen heb ik ook de Maranathakerk ontdekt. Ik kom er graag, vooral voor mijn sociale contacten, zoals tijdens de koffieochtenden op woensdag. Ook op zondag ben ik er vaak. Ik kan daarvan genieten. Maar er is in de kerkdienst ook veel wat langs me heen glijdt. Om me te concentreren oefen ik me erin om de preek die ik hoor woord voor woord in het Frans te vertalen. Dat is een aardigheidje waar ik veel plezier aan beleef.’
(Gepubliceerd in Berichten, juli-augustus 2022)
Even voorstellen: Hanne Glerum
‘Ik kreeg meteen een goed gevoel’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Hanne Glerum: ‘Ik kom uit een dorp in de Alblasserwaard. Thuis gingen we als vanzelfsprekend naar de kerk, een gewone hervormde dorpskerk. Pas later hoorde ik dat het een gemeente was die bij de gereformeerde bond hoorde, de behoudende stroming van de protestantse kerk. Toen ik in Rotterdam ging studeren, heb ik nog wel een rondje gemaakt langs soortgelijke kerken, maar ik kon me er niet thuis voelen. Geleidelijk aan raakte de kerk uit mijn blikveld.
Ik ben voor mijn werk in Den Haag komen wonen. Ik ben leraar Nederlands op De Populier. Vier jaar geleden ben ik op een zondag bij de Maranathakerk naar binnen gestapt. Ik kreeg meteen een goed gevoel. Hier wil ik bijhoren, dacht ik. Ik had weer behoefte aan een plaats van bezinning. Ook voor mijn kinderen vind ik het belangrijk dat ze leren wat het christelijk geloof betekent. De kerk hoort gewoon bij het leven.
De kerkdiensten ervaar ik als prettig. Weinig dogmatisch, maar ook niet vrijzinnig; er kan veel en er moet niks. Wat ik zelf geloof weet ik ook niet altijd maar het past wel in het brede spectrum van alles wat we aangereikt krijgen.
Ook het gebouw spreekt me aan. Het biedt gelegenheid om stilte te beleven. Ik ervaar deze kerk bijna als een mystieke ruimte. Dat is een eigenschap die ik waardevol vind.’
(Gepubliceerd in Berichten, mei-juni 2022)
Even voorstellen: Arja Schiewold
‘In deze kerk word ik rustig’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Arja Schiewold: ‘Ik ben geboren in Amsterdam, in een gewoon gereformeerd gezin. Mijn ouders kwamen uit Zeeland. Aan tafel lazen we uit de bijbel en op zondag gingen we naar de kerk.
Maar het geloof drong niet tot mijn hart door en gaandeweg heb ik de kerk uit het oog verloren. Toen ik later in Rijswijk kwam wonen, werd ik weer naar de kerk getrokken. Dat werd toevallig de hervormde Oude Kerk. En toen ik vijf jaar geleden naar Den Haag verhuisde, ben ik lid geworden van de Maranathakerk.
Ik hervond mijn geloof nadat ik in contact was gekomen met de zogeheten vriendenkring van Bruno Gröning, een Duitse man uit het begin van de twintigste eeuw. Hij noemde zich een “kleine dienaar van God, zijn helper”. Ik ben me toen gaan verdiepen in genezing van lichaam en ziel. De Bijbelse wonderverhalen kun je volgens mij meer dan louter symbolisch lezen. Waarom zou je niet in de almacht van God geloven? Ik geloof dat Zijn krachten doorwerken in de mens en zo genezing op alle terreinen kunnen bewerkstelligen. Goede krachten zijn volgens Gröning niet tegen te houden, en dat ervaar ik ook.
De verscheidenheid waarmee ik nu in het geloof sta, typeert mijn leven. Ik vind de Maranathakerk dankzij het lichte interieur een prettig gebouw. Ik kom er graag, omdat ik er rustig word. Ik luister graag naar muziek en steek af en toe een kaarsje op. Soms ga ik naar een lezing of een concert. Binnenkort ga ik nieuwe leden bezoeken. Het mooiste vind ik dat de kerk midden in de wereld staat.’
(Gepubliceerd in Berichten, april 2022.)
Even voorstellen: Lwowani Dixon-Fyle
‘Met een mooi gevoel weer naar huis’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Lwowani Dixon-Fyle: ‘Ik ben geboren in Sierra Leone, in een gelovig gezin. Iedere zondag gingen we naar de kerk. We waren methodist. Opgegroeid ben ik in Genève, waar mijn vader bij de Verenigde Naties werkte. In 1995 ben ik voor de liefde naar Nederland gekomen. Ik studeer momenteel voor accountant.
Zo’n twintig jaar geleden kwam ik bij toeval voor het eerst in de Maranathakerk en ik ben hier gebleven. Ik heb daar drie redenen voor: de mooie muziek, de laagdrempelige diensten en de vriendelijke mensen die ik heb leren kennen. Als ik ’s zondags bij het koffie drinken om me heen kijk, zie ik één grote christelijke familie. Ik ga iedere keer met een mooi gevoel weer naar huis. De hele week kan ik daarop teren.
Zingen doe ik graag. Ik vond het fijn dat ik tijdens de coronapandemie ook enkele keren solo heb kunnen zingen, vanaf de orgelgalerij.
Ik vind de Maranathakerk een bijzondere kerk. God is hier aanwezig, zo ervaar ik dat.’
(Gepubliceerd in Berichten, maart 2022.)
Even voorstellen: John Ridky
‘God is overal, ook in de protestantse kerk’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
John Ridky: ‘Ik ben rooms-katholiek, en sinds mijn pensionering als chemisch analist in een ziekenhuis lid van de 3e Orde van de ongeschoeide Karmel. De dagelijkse gebeden doe ik thuis, met de teksten op mijn telefoon. Ik kom uit een gelovig gezin, mijn vader is uit Bohemen.
Ik doe veel vrijwilligerswerk. Ik heb dertig jaar in een kerkkoor gezongen. En ik ben al vijfentwintig jaar gastheer van de soos van Parnassia. De Maranathakerk heb ik ontdekt via de koffie-ochtenden op woensdag. De buurt kende ik al. Tot de aanleg van de Atlantikwall in de oorlog woonden we in de Nicolaïstraat. Ik heb deze kerk nog zien bouwen.
Op zondag ga ik afwisselend naar de r.k. kerk in de Parkstraat en naar de Maranathakerk. Hier zijn de diensten intiemer, soberder, minder pontificaal. Al mis ik wel de aanbidding van Maria, de moeder Gods. Maar de psalmen en andere liederen zing ik graag mee. Ik hou van die muziek. En wat een goede organist hebben we! Ik heb het hier erg naar mijn zin. Ach, God is overal, ook in de protestantse kerk.’
(Gepubliceerd in Berichten, februari 2022.)
Even voorstellen: Mariëtte Storm
‘Ik voel me hier steeds meer thuis’
Een serie korte portretten van mensen die gekozen hebben voor de Maranathakerk.
Mariëtte Storm: ‘Ik ben altijd benieuwd wat ik op zondag te horen krijg. En, sterker nog, wat ik daarmee in de komende week kan doen. Verder is het meegenomen als ik bij de koffie leuke mensen leer kennen.
Ik ben al lang lid, maar een hele tijd is het er niet van gekomen om met regelmaat naar de kerk te gaan. Sinds een jaar probeer ik vaker te komen.
Ik kom oorspronkelijk uit Amsterdam en ben in Monster gaan wonen, een nogal zwaar dorp. Daarom ben ik verschillende kerken in de omgeving gaan bezoeken. Toen ik in de Maranathakerk kwam, wist ik: dit is het voor mij. Deze kerk maakt deel uit van de maatschappij. ‘Nu begint uw dienst in de wereld’, zei mijn Amsterdamse dominee altijd aan het eind. Zoiets proef ik hier ook.
En die prachtige muziek hier, zoals vanochtend een sonate voor cello en klavecimbel, daar geniet ik ook van. Soms neem ik een vriendin mee. Ja, ik begin me hier steeds meer thuis te voelen.’
(Gepubliceerd in Berichten, januari 2022.)
Mark van der Laan nieuwe predikant:
‘Getroffen door gebouw, liturgie en mensen’
Mark van der Laan is sinds eind 2022 de nieuwe predikant van de Maranathakerk. Hij was voorheen pastoraal werker in de Nieuwe Badkapel (Scheveningen). Zijn bevestiging tot predikant en intrede in de Maranathakerk was zondagmiddag 6 november 2022..
Ds. Mark van der Laan (43) studeerde religiewetenschappen aan de Vrije Universiteit en theologie aan de Protestantse Theologische Universiteit te Amsterdam. Hij was eerder pastor in twee verpleeghuizen van Cardia in Den Haag en Rijswijk.
Op een gemeentebijeenkomst half september 2022 vertelde de nieuwe predikant hoe hij twee jaar geleden als gastvoorganger kennis maakte met de Maranathakerk. ‘Ik werd getroffen door het gebouw, de liturgie en de gemeenschap.’ Voor een impressie van deze kennismakingsbijeenkomst: klik hier.
Kunstkaarten: Nieuwe stadsgezichten
Zoekt u een aardig presentje? Veertien professionele kunstenaars hebben in een wijde kring rond de Maranathakerk ‘nieuwe Haagse stadsgezichten’ geschilderd. Aanleiding was het zeventigjarig bestaan van de kerk. Een selectie van de schilderijen heeft haar weg gevonden in mapjes met vijftien fraaie kunstkaarten. Een origineel cadeau!
De mapjes zijn te koop: in de kerk en bij Kunstzaal van Heijningen aan het Noordeinde 150A. Prijs € 9,50. Of stuur een mail aan publiciteit@maranathakerkdenhaag.nl.
Voor een overzichtsartikel over het unieke kunstproject: klik hier.
Op de foto: Hans Versfeld, Internationale zone (olieverf op doek).
Maranathakerk in woord, muziek en beeld
1. Een nieuw begin in Den Haag, historie en architectuur, door Jan Goossensen. Prijs € 18,95.
2. Sprezzatura, cd met organist Bert van Stam. Prijs € 18.
3. Een lust voor het oog, door Botine Koopmans en Dick Valentijn (Monumentenzorg), over de mooiste Haagse kerken. Prijs € 39,95.
Deze publicaties zijn te bestellen via: publiciteit@maranathakerkdenhaag.nl
Koffieochtend op woensdag
* Trek in een ‘bakkie’? Elke woensdag is de Maranathakerk geopend voor de wekelijkse koffieochtend. De tuinzaal is open van 10 tot 12 uur. Elke eerste woensdag van de maand is er bovendien levende muziek. Toegang en koffie vrij.
* Wanneer de maandelijkse gemeentemaaltijden worden hervat, is nog niet bekend.
Meditatie: met rust het weekeinde in
Hervat: een uur meditatie op vrijdagavond.
Meditatie brengt rust in jezelf, het geeft niet alleen het lichaam maar ook het hoofd rust. In een reeks workshops gaan we verschillende meditatievormen verkennen waarbij aandacht wordt besteed aan het losmaken van het lichaam, het lichaamsgevoel en aan ontspanningstechnieken.
Tip: Trek loszittende kleding aan. We beginnen om 19.45 uur.
Opgeven: bij Cécile de Munnik, (070) 360 14 67 (na 19.00 uur). Of mail: maranathameditatie@gmail.com.
Toegang: per keer € 2 , m.u.v. in de weken van advent en de veertigdagentijd.
Deze avonden zijn bestemd voor een breed publiek. Doe mee!
Cultureel en levensbeschouwelijk programma
Het culturele en levensbeschouwelijke programma van de Maranathakerk (themabijeenkomsten, lezingen, concerten op zondagmiddag) wordt deze maand hervat. Aan het programma wordt gewerkt. Voor details: zie de Agenda.
Tip: De Maranathakerk heeft een Nieuwsbrief per e-mail. Wilt u periodiek op de hoogte gebracht worden van onze activiteiten? Stuur een mail naar Nieuwsbrief@maranathakerkdenhaag.nl
Tekst lezing Chris van Dam over verhouding burger-overheid
‘Niet optimistisch, wel hoopvol’
Chris van Dam, oud-lid van de Tweede Kamer, hield op 28 september in de Maranathakerk een voordracht over de werking van de democratie en de verhouding burger-overheid. Hij was de doortastende voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie die in 2020 de beruchte kindertoeslagenaffaire onderzocht. Het harde rapport ‘Ongekend onrecht’ concludeerde dat in Nederland de rechtstaat door de bodem is gezakt. Als gevolg daarvan trad het kabinet Rutte III af.
Voor de volledige tekst: klik hier.
Nieuw in Den Haag en zoek je een kerk?
Nieuw in Den Haag en op zoek naar een inspirerende kerk waar u gemakkelijk anderen kunt ontmoeten? Dan is de Maranathakerk wellicht de plek die u zoekt. Een protestantse kerk die stevig geworteld is in de christelijke spiritualiteit en die van daar uit moderne levensvragen met open blik tegemoet treedt. Laat u verrassen en ontdek ook de sfeer van het charmante, unieke gebouw. Advies: kom eens langs op zondagochtend of bezoek een van de vele activiteiten.
Klik hier om uw eigen tekst toe te voegen